LXII AKCJA GTWB - BAJKI, LEGENDY I INNE OPOWIEŚCI WARSZAWSKIE

Ponieważ w związku z planowanym na jutro końcem świata może to być ostatni wpis na blogu Fenomen Warszawy, zaakcentuję go pierwszym (i pewnie ostatnim) moim opowiadaniem science-political-fiction.

"W mackach Warszawy"

January wstał jak co dzień około 9.30. Umył brodę, ogolił zęby i przekąsił jakieś śniadanko. Wyjął pierwsze lepsze rzeczy z paczki dla powodzian, która w ramach obowiązkowego kontyngentu została przeznaczona dla Warszawy. Co prawda nie mieszka nad Wisłą, ani nawet nie ma tam działki, ale kiedy już odbudowano domy na Rybakach i w Wawrze oraz dla poszkodowanych działkowiczów sprowadzono świeże warzywa z innych regionów Polski, to z tego, co zostało, resztę rozprowadzono między wszystkich warszawiaków.

January jest warszawiakiem. Co prawda część pamiątek rodzinnych, jak listy miłosne Warsa do Sawy, spłonęły w Powstaniu, ale na szczęście uratował się przywilej od księcia Janusza I objęcia działki przy Freiheicie w Nowej Warszawie. January tak rozpoznaje przyjezdnych, czyli każdego, kto sprowadził się po połowie XVIII wieku, że mówią "na Frecie" (lub, o zgrozo "na Freta", January zawsze się wtedy zgryźliwie pyta - kim był Fret?) i "na Nowym Mieście". Sąsiedzi Januarego przechowują za to chustę panny z herbu Nowej Warszawy.

Podczas jedzenia śniadania oglądał wiadomości, a w nich m.in. o tragicznej sytuacji branży budowlanej. Wziął więc do ręki swój telefon komórkowy w sieci "Nasza warszawska sprawa" (każdy warszawiak ma min. dwie komórki - jedną zwykłą, jak i reszta motłochu, drugą zaś z wpisanymi bezpośrednimi numerami telefonów do najwyższych dostojników państwowych) i szybkim wybieraniem wykręcił numer do premiera. Zaproponował, że jeśli brakuje odpowiedniego materiału na budowę nasypów autostrady pod Warszawą, to można przecież pozyskać kilka mln m3 cegieł z Dolnego Śląska. Sposób sprawdzony, już w latach powojennych przecież zbudowano w ten sposób w Warszawie Stadion X-lecia, Kopiec Czerniakowski, górkę szczęśliwicką i niezliczoną wprost ilość zabytków. Tak po prawdzie, to górki szczęśliwickiej miało nie być, ale wysłannicy Warszawy tak się rozpędzili w pozyskiwaniu cegły, że nie było z niej czego odbudowywać, bo już wszystko było odbudowane. Więc w cotygodniowej sondzie uliczno-skrzynkowej (ach te czasy bez internetu i komórek) warszawiacy zdecydowali o przeznaczeniu tego pięknego "daru Dolnego Śląska dla Warszawy" na budowę ośrodka sportów zimowych.

Cotygodniowe sondy i głosowania to wielka zdobycz demokracji polskiej. W każdą sobotę warszawiacy są pytani przez władze polskie w najważniejszych sprawach państwowych. Kiedyś odbywało się to w ten sposób, że wrzucano łupiny orzechów do odpowiedniego otworu w kamiennej urnie. Od XIX wieku głosowanie wyglądało podobnie do wyborów parlamentarnych (z tym, że wyniki brano pod uwagę), a od połowy lat 90-tych XX wieku wszystko załatwiane jest internetowo.

zabytkowa kamienna urna do cotygodniowych sond, odbudowana z dolnośląskiej cegły

Około 11.00 January wsiadł do swojego Bentleya w podziemnym garażu pod Rynkiem Nowego Miasta (Januaremu wciąż zdarza się wymsknąć "Rynek Nowej Warszawy"). Miejsca garażowe są zarezerwowane tylko dla prawdziwych mieszkańców, a sam garaż został wybudowany metodą górniczą w latach 2009-2010 przez robotników półprzymusowych - górników z Górnego Śląska, którzy w ramach zapłaty otrzymywali udziały w Amber Gold (to był pomysł kuzyna Januarego - dostał za to wyróżnienie od prezydenta) i bony do Tesco o wartości 300 zł miesięcznie, z czego 150 zł musiało być wydane w Tesco na terenie Warszawy. Ale i tak woleli kopać w twardym, ale stałym gruncie pod rynkiem, niż zostać zesłanym na front tzw. drugiej linii Metra. Tam warunki pracy były dużo gorsze - kopanie tuneli po 18 godzin na dobę, łyżeczkami od herbaty (pracownicy musieli przywieźć własne łyżeczki - te cynowe szybko się wyginały, ale srebrne były na samym początku konfiskowane przez warszawiaków), w błocie i pyle. Dzienna racja żywieniowa wynosiła ok. 500 kalorii, a śmiertelność bardzo wysoka, ale wciąż dojeżdżało "świeże mięso" ludzi zwabionych ogłoszeniami o świetnej pracy w Warszawie.

January pracuje przy pisaniu ogłoszeń o świetnej pracy w Warszawie. Nie każdy warszawiak musi pracować, ba, większość nie pracuje. Ktoś jednak musi ściągać kolejnych robotników wizją kariery, ktoś musi rozdzielać pomoc dla powodzian między sąsiadów, ktoś w końcu musi prowadzić blogi i strony sugerujące, że w Warszawie da się żyć, że nie składa się tylko z bloków, ktoś musi kontrolować przekaz medialny wmawiający reszcie Polaków, że mają na cokolwiek wpływ.
Nieźle poustawiani są przebywający na placówkach zamiejscowych - wojewodowie, marszałkowie województw i starostowie powiatów. Jedynie sołtysi i część wójtów to nie są podstawieni warszawiacy,ale oni z kolei wszystko muszą robić w tych swoich gminach, a rokrocznie w warszawskich sondach przegłosowywane jest ograniczanie ich budżetów. Niezłą zabawą jest potem oglądanie ich frustracji - jest o tym specjalny program w TVN Warszawa.

Taki wojewoda czy choćby prezes spółki skarbu państwa z siedzibą "w terenie" to ma dobrze. Dostaje dodatkową nawiązkę za oddzielenie od heimatu i talon na tuzin dziewic-niewolnic łapanych spośród studentek przyjeżdżających na studia do Warszawy. Po odbyciu kadencji i powrocie do Warszawy jest kimś - to nie on dzwoni do  premiera, to premier dzwoni do niego.

January dzięki świetnym wynikom w pozyskiwaniu taniej siły roboczej został ostatnio przedstawiony do objęcia stanowiska redaktora naczelnego jednego z poczytnych, opiniotwórczych tygodników ogólnopolskich - wersji "na prowincję" (każda gazeta ma dwie wersję - "dla Warszawy" i "na prowincję"), dzięki czemu będzie mógł jeszcze skuteczniej tworzyć wizerunek Warszawy i tłumić reakcję. A w ostatnich czasach niektórzy zaczynali coś podejrzewać. Zaczęło się od tego numeru z cegłami, po kilkudziesięciu latach "wypłynęły" jakieś tajne papiery. Potem ludzi drażniło, że to właśnie w Warszawie buduje się największy stadion na Euro 2012, to się go owinęło biało-czerwoną folią i tłuszcza zajęła się komentowaniem jego wyglądu zamiast doszukiwaniem się sensu jego budowy i kosztów eksploatacji.

Za swoją część pieniędzy zdefraudowanych na Euro i rozdzielonych między wszystkich warszawiaków January na Sylwestra leci do Bangkoku, a stamtąd od razu po północy do Los Angeles, aby powitać Nowy Rok dwukrotnie. Wyjazd będzie refundowany w 90% przez NFZ jako "urlop regeneracyjny przed objęciem stanowiska". Na co dzień jednak, aby wypocząć, wyjeżdża raczej na działkę w Tatrach tuż obok schroniska Murowaniec (kupioną po cenie okazyjnej od starego znajomego - dyrektora Tatrzańskiego Parku Narodowego, ostatnio jednak zaczynają przeszkadzać mu tłumy przybłęd-turystów i rozważa zamknięcie szlaku żółto-zielono-czarnego na Kasprowy) albo na Mazurach (gdzie może cieszyć się trzykilometrowej długości plażą nad jeziorem Śniardwy z drobnym piaskiem z wydm słowińskich, który kupił w cenie piachu budowlanego od dyrektora Słowińskiego Parku Narodowego - swojego kumpla ze szkoły, a piasek przenosiły w czapkach dzieci z pomorskich podstawówek, którym wmówiono, że to w ramach akcji sprzątania świata).

Ale jak January porusza się po Polsce? Swoim Bentleyem o numerach WN 84932 (W - kod woj. mazowieckiego, N - Nowa Warszawa). Inne rejestracje, po których rozpoznacie rodowitego warszawiaka: WS (Stara Warszawa), WPR (Praga), WGR (Grzybów), WD (Dziekania), WL (Leszno), WTL (Tłomacke), WMA (Mariensztat), WBI (Bielino), WSC (Solec), WGO (Golędzin), WP (Powiśle), WKZ (Kapitulna-Zadzikowska). Reszta to dawne wsie, włączone do Warszawy stosunkowo niedawno.

Ależ te trzy godziny pracy się dłużyły! Po drodze do domu zahaczył o centrum handlowe, na szczęście przed godzinami szczytu i tłumami przyjezdnych robotników, którzy mogą się tylko poprzechadzać alejkami. Biedni, nie wiedzą, że dla nich są tu inne, wyższe ceny. Nic się nie nauczyli z wizyt w turbazach w Egipcie. No, ale w sumie tu nie spodziewają się, że też są traktowani jak turyści, z których trzeba zedrzeć skórę. Dawniej zdarzały się wpadki, gdy sprzedawca nie zdążył przemienić cen zanim przyjezdny wszedł. Teraz, z wyświetlaczami LED-owymi to kwestia naciśnięcia jednego guziczka.

Jeśli kiedyś, drodzy czytelnicy będziecie w Warszawie, to gdy wchodzicie do sklepu, uważnie słuchajcie, co do klientów mówi sprzedawczyni - jeśli "dzień dobry, co chciałby pan/pani u nas dziś kupić" to znaczy, że wszedł warszawiak. Jeśli zaś "dzień dobry, w czym mogę pomóc", to znaczy, że sprzedawczyni wyczuła w nim biednego jak mysz kościelna przyjezdnego.

Po pracowicie spędzonym dniu, wieczorem przed snem, January jeszcze tylko poczytał kilka internetowych forów uśmiechając się pod wąsem - tak, tu jeszcze mogą napisać, co im leży na wątrobie, ale już niedługo.

I tak oto minął kolejny dzień przeciętnego warszawiaka.

H_Piotr.