PAŁAC BRANICKICH - LVIII AKCJA GTWB "ŚWIATŁO I CIEŃ"

W świetle:

I w cieniu:

I jeszcze raz w świetle, tym razem z zamkniętą bramą:

Dziś:

Przedwczoraj (z otoczki planu Warszawy z XVIII wieku):

Dziś, niestety, nie mam aż tak szerokokątnego obiektywu, aby przedstawić pałac tak, jak na rycinie:

Pałac w obecnej formie zaprojektował Jana Zygmunt Deybel we współpracy z Jakubem Fontaną. Projekt odbudowy opracował Borys Zinserling.Szerzej historii pałacu, datach, nazwiskach, można sobie poczytać tu, tu i tu, więc nie będę się powtarzał.

Brama w słońcu:

Detal kraty:

Są stąd widoki, to zawsze była prestiżowa lokalizacja, dlatego Braniccy zbudowali sobie pałac właśnie tu:

Brama z kratą to jeden z nielicznych oryginalnych (w sensie "przedwojennych", bo nie pochodzi z XVII wieku, a z początków XX) elementów pałacu:

Został on niemal całkowicie zburzony w 1939, resztki rozebrano w 1940. To, co widzimy na zdjęciu, to całkowicie powojenne skrzydła:

Drugim elementem pałacu, który przetrwał, jest portal główny:

Z grupą rzeźb na szczycie:

Po 1939 pałac prezentował się tak:
(zdjęcie z serwisu www.muzeum.warszawa1939.pl, fot. S. Baranowski)

W tle widać pałac Teppera przy ul. Miodowej, który przetrwał wojnę w lepszym stanie, ale padł pod kilofami budowniczych trasy WZ, choć można go było ominąć (albo odbudować po zbudowaniu tunelu).

Uwaga! Wchodzimy:

Reprezentacyjną klatką schodową, która prawdopodobnie mało ma wspólnego z wersją historyczną, ale nam to nie przeszkadza:

Małe dziecko mogłoby tu wpaść i spaść:

Lustro na całej ścianie optycznie powiększa klatkę schodową:

Dość ciemnym korytarzem biurowym przechodzimy do drugiej klatki schodowej:

Odwracamy wzrok na chwilę:

A teraz piękny detal schodów:

Zdjęcia wnętrz pochodzą jeszcze z czasów, gdy w pałacu mieściła się część warszawskiego ratusza. Obecnie stoi pusty i czeka na remont.

Pod schodami mieści się palarnia:

Kabiny dla palaczy nie uwieczniałem, można sobie wygóglać jak wygląda, ale to sklepienie:

Czy to można nazwać historyzującym modernizmem? ;-)

Ochroniarz zaalarmowany przez jakichś nadgorliwych pracowników miło, acz stanowczo wyprasza nas z pałacu, więc wychodzimy tylnym wyjściem, na Miodową:

A tu! Jeden z trzech warszawskich gaśników:

Oraz wspaniałe rzeźby na szczycie fasady:

Które prawdopodobnie nigdy przed 1948 nie istniały poza wyobraźnią Canaletta i jednym z jego obrazów (i być może jakimś niezrealizowanym projektem, który Canaletto "zwizualizował", a sam projekt nie doczekał się realizacji):

O, tym obrazem:
Przy okazji, tu też świetnie widać pałac Teppera.

Przyznać się bez bicia - komu z Was udało się być na pl. Zamkowym tak wcześnie rano, że widzieliście pałac Branickich w słońcu, a nie w cieniu? :-)

H_Piotr.